Ik liep naar buiten de witte wereld in. Naast ons een naaldbos met een wit kleed, in het bos een klein kerkje wat het winters plaatje compleet maakte. Maar er moest natuurlijk nog een sneeuwpop komen.
Als zevenjarige vroege vogel ging ik snel aan de slag om een kleine sneeuwbal te laten rollen tot een grote bal die ik niet meer in beweging kon krijgen. De pop werd bijna zo groot als ikzelf. Met een lijf, een hoofd, takken als armen, beukennootjes als ogen, een stokje als neus, en iets dat op een mond leek. Geweldig, midden op de straat! Trots en blij begon ik de ochtend totdat…
Het ronkende geluid van een vrachtwagen dichterbij kwam. Als een monster kwam de grote grijze strooiwagen de bocht om en reed ons straatje in, en het ontnam direct het zicht op het prachtige kerkje. Ik ging voor mijn sneeuwpop staan, daar midden in ons straatje. “Hier strooien, in zo’n straatje achteraf, dat was niet nodig”. Er ontstond een tafereel zoals op het plein van de hemelse vrede in China in 1989, maar dan in het klein.
Vloeken en tieren
Uit het grijze ronkende monster stapte een ander monster, die vloekend en tierend op me af kwam. Het leek op een man die ik eerder had gezien, maar zijn gezicht was vol woede. Hij sommeerde me opzij te gaan, wat ik niet wilde en natuurlijk niet deed. Bij het gebrek aan een beschermende vader moest ik wijken en toekijken hoe dit monster mijn sneeuwpop, en mijn idyllische ochtend en vreugde verwoestte. Die man was zich vast niet bewust dat hij meer kapot maakte dan je kunt verzinnen.
Het monster in het zwart
De zondagochtend daarna speelde ik buiten, wij gingen niet naar een kerk. Ik zie daar een man en een vrouw lopen. Hij een zwart pak en zij een donkere jurk met een hoedje op. Ik schrok…het was diezelfde man, het monster, nu op weg naar zijn kerk. Hij herkende mij duidelijk niet, die jongen met zijn verdriet. Het monster kan dus verschillende vormen aannemen, zelfs hele vrome vormen, die het zicht op een prachtige kerkje ontnemen. Dat is griezelig! Vanaf dat moment vertrouw ik niemand meer met een zwart pak.
Ik ben gelukkig wel een paar zwarte pakken tegengekomen waar een liefdevol hart in schuil ging. Waarom die mensen dan zwarte pakken dragen? Terwijl Jezus’ liefde alles behalve zwart is?
Dat hebben ze zelf nog niet ontdekt, denk ik. Ik hoop dat ze ooit Jezus ontmoeten!
